We kunnen geen springrolls meer zien
Door: Anouk
08 September 2019 | Vietnam, Hoi An
Hi all,
We lieten jullie achter in de treinreis naar Hue. Na 12 uur in de trein kwamen we eindelijk aan in deze stad in centraal Vietnam. Verwelkomt door tientallen taxichauffeurs gingen we richting de homestay. Onderweg kwamen we erachter dat onze chauffeur weinig tot geen kennis had van Google Maps. Volgens mij wist hij ook niet het verschil tussen links en rechts, wat zorgde voor extra blokjes omrijden, maar uiteindelijk hebben we het gered.
Omdat het al 23:00u was en we nog niet hadden gegeten, zijn we naar een straattentje gegaan om wat bahn-mi te halen. Dit is erg bekend in Vietnam en wordt hier veel gegeten. Het is een baguette met bijvoorbeeld ei, groenten, avocado en tofu. Het fijne is dat je er gemiddeld gezien ongeveer 25.000 dong (€1) voor betaald dus daar kan je nog eens een bahn-mi'tje van halen. Ook bij het tentje waar we deze keer de banh mi wilden halen was de taalbarriere van toepassing. De vrouw bij wie we bestelden kon precies 0 woorden Engels maar een behulpzaam meisje in de rij werd gedoopt tot tolk en zo konden we toch het gewenste broodje ontvangen.
Na een kort nachtje wilden we onze enige dag in Hue goed benutten. We gingen er dus meteen op uit. Hue is de voormalig keizerlijke hoofstad van Vietnam en heeft onder andere de zogenaamde ‘verboden stad’ waar de keizerlijke familie woonde. Hier wilden we dus graag een bezoek aan brengen.
Maar first things first, we begonnen bij de markt van Hue. Waar je in Nederland enigszins het overzicht hebt bij een markt is het hier een labyrint. Als je er eenmaal inloopt weet je niet meer hoe je er precies uit kan komen. Verder werd er ook hier van alles verkocht. Van gedroogde vissenhuiden tot op maat gemaakte kleding, vlees waarvan ik niet eens wil weten wat het precies is en allerlei soorten exotisch fruit. De geur die hier ging was zeer doordringend en op z'n zachtst gezegd niet erg smakelijk te noemen. Laten we het zo zeggen: we hadden er niet nog een halfuur moeten rondlopen want dan was het niet goed gekomen met ons. ;) Google Maps werkte hier helaas niet, maar gelukkig wisten we ons er uiteindelijk uit te wurmen.
Zo gingen we door naar de Verboden Stad. Echter, net toen we hier gearriveerd waren kwam (zoals al eerder) de regen met bakken uit de hemel. Hierdoor waren we genoodzaakt te schuilen. In de hoop dat het snel zou stoppen zijn we in de buurt gebleven, maar na een half uur wachten is Vin toch voor een taxi gesprongen om zo maar ergens iets te gaan eten. Dit bleek een goed plan aangezien er tijdens de drie uur die volgde geen enkele verbetering in het weer te zien was. Sterker nog, het leek alleen maar slechter te worden. Zo ging onze enige dag hier helaas vrij snel voorbij. Toen het eenmaal opklaarde ging alles namelijk al bijna dicht en dus moesten we de bezienswaardigheden van de buitenkant aanschouwen, wat ook niet vervelend was trouwens. Ook dit was voorzien van de nodige regenbuien die nog steeds aanhielden. Omdat de klok alweer richting het avonduur ging besloten we op zoek te gaan naar een goed restaurant. Waar we eerder niet echt vermeldden waar we hebben gegeten maken we voor Madam Thu in Hue een uitzondering. Het is tot nu toe de enige plek waar we in de rij moesten staan voor een tafel, maar de service en het eten was dan ook geweldig.
De ochtend die volgde stond in het teken van alweer de volgende reis. Waar we eerder al gebruik hadden gemaakt van vliegtuig (naar Vietnam), bus en trein, gingen we ditmaal met de scooter. Na een korte uitleg over hoe we moesten rijden werd tussen neus en lippen door nog even benadrukt: ‘Als je politie tegen komt onderweg: niet stoppen! Gewoon doorrijden want ze willen alleen maar geld van je. Reken op een dollar of $200. Als ze je wel aanhouden, doe dan alsof je geen Engels spreekt.' Met deze bemoedigende woorden gingen we op pad. De snelste route, over de snelweg, bleek niet de leukste route en dus gingen we via de zijweggetjes waardoor we door kleine dorpjes heen reden. De scholen hadden pauze, want overal zagen we kinderen. Veel hiervan begroetten ons vrolijk door te zwaaien, enkele jongens waren al aan het puberen en ‘begroette’ ons met een glimlach en een middelvinger. Van deze jongens is hierna nooit meer wat vernomen.
Omdat de tocht zo’n 5 uur kon duren stopten we langs de kant van de weg voor wat streetfood. Het zag er wat sketchy en onhygiënisch uit, maar we hadden trek en de volgende echte stad bevond zich pas na de bekende Hai Van Pass (daarover later meer). Wij namen plaats naast twee locals en bestelden een noedelsoep. In de tijd dat we moesten wachten hoorden we ineens keihard gegil vanuit achterin de zaak komen. Dit deed ons sterk vermoeden dat er een varken werd geslacht. Toen we hier navraag naar deden bij een bekende van het tentje die als enige klant daar Engels sprak, zei hij ‘geen gegil te hebben gehoord, maar dat we ons om zoiets maar niet druk moesten maken.' Zo gezegd zo gedaan, de soep opgegeten en onze weg vervolgd naar de Pass. Het dankt zijn bekendheid aan de populaire aflevering van Top Gear, waar de presentatoren op eenvoudige motorfietsen door Vietnam racen. We zijn tijdens de tocht door weer en wind gereden, wat het helemaal waard was. Schitterende uitzichten, leuke haarspeldbochten en prachtige watervallen.
Eenmaal op de top van de pass aangekomen stopten we om van het uitzicht te genieten en kwamen zo ook nog in aanraking met een kleine wilde aap. We waren inmiddels al tientallen meters van onze scooter verwijderd en Vin had de sleutels erin laten zitten. De kleine opdonder had dit door, rende er op handen en voeten naartoe om er vervolgens op de scooter vandoor te gaan. Zonder zich te bedenken sprintte Vin erachteraan en vond zijn innerlijke Usain Bolt in zich om zo de aap in te halen. Deze verontschuldigde zich voor zijn zonden, gaf wat zwijggeld en verdween in de natuur. Zo konden we beginnen aan de afdaling richting onze volgende stop: Hoi An, vernoemd naar de begroeting van Anouk haar moeder. (Ze heet Anja, red.)
Hoi An staat om een paar dingen bekend, maar voornamelijk om het groot aantal kleermakers. We hebben het er dan niet over een stuk of 10. Nee, ze hebben er circa 300. En dat in een stad die niet veel groter is dan Zoetermeer. Waar je ook kijkt, bijna overal zie je winkels waar je kleding kunt laten maken. Als deze er niet zijn, vind je souvenirwinkels of restaurants. De sfeer in de stad is echt geweldig. Door haar verleden heeft het onder andere Chinese, Japanse en Franse invloeden. Dit zie je duidelijk terug in het straatbeeld. Van Franse koloniale huizen tot Chinese tempels, een Japanse brug en werkelijk waar overal lampionnetjes. Samen met het vele groen en het water wat de twee delen van de stad van elkaar scheidt, zorgt dit voor een hele gezellige sfeer.
Onze dagen in Hoi An waren onwijs relaxed. We besloten om in deze stad voor een beetje luxe te gaan dus hebben we in een chique hotel geslapen. Het bizarre hier is wel dat je voor zo'n mooi hotel alsnog niet veel geld kwijt bent. Op deze manier kan iedereen zich een beetje luxe permitteren, zélfs wij. ;) Het hotel was mooi en alles was perfect geregeld. We hadden een hele ruime en grote kamer, inclusief heerlijk ligbad. Aardig personeel, 's ochtends een uitgebreid ontbijt en gratis verhuur van fietsen. Dat was ideaal, zeker gezien de ligging van het hotel. Het lag niet in het centrum zelf, maar op de fiets was je er binnen een paar minuten. Aan de andere kant was je ook zo op het strand, wat een fijne afwisseling was na rondlopen in een druk bezochte stad.
We hebben allebei kleding op maat laten maken, Vin 3 overhemden en ik 2 jurken. Het idee wat je in je hoofd hebt maken ze precies na, wat heel gaaf is. Je moet een aantal keer terugkomen om de kleding door te passen zodat ze nog kleine details kunnen veranderen. Het hele proces van een idee wat je in je hoofd hebt tot leven zien komen, daarbij de juiste stof uitkiezen en het op maat laten maken is echt leuk om mee te maken.
Verder hebben we hier natuurlijk weer heerlijk gegeten en vooral genoten van al het moois dat de stad te bieden heeft. Wederom wat tempels bezocht, een beetje gewinkeld, Vietnamese biertjes gedronken, een bezoek gebracht aan een fotomuseum, door de stad gestruind, naar het strand geweest en een fietstocht in de omgeving gemaakt. Ook nog een aantal keer de Night Market bezocht. De 300 meter lange Nguyen Hoang Street verandert tjdens deze markt in een zee van kleur, terwijl verkopers kraampjes opzetten waar alles wordt verkocht. Van handgemaakte sieraden en kleding tot heerlijke snacks. Deze markt wordt verlicht door honderden verschillende gekleurde lantaarns die de straat versieren.
Na een binnenlandse vlucht van slechts 1,5 uur zijn we net aangekomen in Ho Chi Minh stad, oftewel Saigon.
Het is de grootste stad van Vietnam en telt zo’n 8,5 miljoen inwoners. Dat is dus nogal een verschil met de Hoi An. We zijn allebei erg benieuwd wat deze stad ons weer te bieden heeft!
Tạm biệt,
X van Anouk en Vin
We lieten jullie achter in de treinreis naar Hue. Na 12 uur in de trein kwamen we eindelijk aan in deze stad in centraal Vietnam. Verwelkomt door tientallen taxichauffeurs gingen we richting de homestay. Onderweg kwamen we erachter dat onze chauffeur weinig tot geen kennis had van Google Maps. Volgens mij wist hij ook niet het verschil tussen links en rechts, wat zorgde voor extra blokjes omrijden, maar uiteindelijk hebben we het gered.
Omdat het al 23:00u was en we nog niet hadden gegeten, zijn we naar een straattentje gegaan om wat bahn-mi te halen. Dit is erg bekend in Vietnam en wordt hier veel gegeten. Het is een baguette met bijvoorbeeld ei, groenten, avocado en tofu. Het fijne is dat je er gemiddeld gezien ongeveer 25.000 dong (€1) voor betaald dus daar kan je nog eens een bahn-mi'tje van halen. Ook bij het tentje waar we deze keer de banh mi wilden halen was de taalbarriere van toepassing. De vrouw bij wie we bestelden kon precies 0 woorden Engels maar een behulpzaam meisje in de rij werd gedoopt tot tolk en zo konden we toch het gewenste broodje ontvangen.
Na een kort nachtje wilden we onze enige dag in Hue goed benutten. We gingen er dus meteen op uit. Hue is de voormalig keizerlijke hoofstad van Vietnam en heeft onder andere de zogenaamde ‘verboden stad’ waar de keizerlijke familie woonde. Hier wilden we dus graag een bezoek aan brengen.
Maar first things first, we begonnen bij de markt van Hue. Waar je in Nederland enigszins het overzicht hebt bij een markt is het hier een labyrint. Als je er eenmaal inloopt weet je niet meer hoe je er precies uit kan komen. Verder werd er ook hier van alles verkocht. Van gedroogde vissenhuiden tot op maat gemaakte kleding, vlees waarvan ik niet eens wil weten wat het precies is en allerlei soorten exotisch fruit. De geur die hier ging was zeer doordringend en op z'n zachtst gezegd niet erg smakelijk te noemen. Laten we het zo zeggen: we hadden er niet nog een halfuur moeten rondlopen want dan was het niet goed gekomen met ons. ;) Google Maps werkte hier helaas niet, maar gelukkig wisten we ons er uiteindelijk uit te wurmen.
Zo gingen we door naar de Verboden Stad. Echter, net toen we hier gearriveerd waren kwam (zoals al eerder) de regen met bakken uit de hemel. Hierdoor waren we genoodzaakt te schuilen. In de hoop dat het snel zou stoppen zijn we in de buurt gebleven, maar na een half uur wachten is Vin toch voor een taxi gesprongen om zo maar ergens iets te gaan eten. Dit bleek een goed plan aangezien er tijdens de drie uur die volgde geen enkele verbetering in het weer te zien was. Sterker nog, het leek alleen maar slechter te worden. Zo ging onze enige dag hier helaas vrij snel voorbij. Toen het eenmaal opklaarde ging alles namelijk al bijna dicht en dus moesten we de bezienswaardigheden van de buitenkant aanschouwen, wat ook niet vervelend was trouwens. Ook dit was voorzien van de nodige regenbuien die nog steeds aanhielden. Omdat de klok alweer richting het avonduur ging besloten we op zoek te gaan naar een goed restaurant. Waar we eerder niet echt vermeldden waar we hebben gegeten maken we voor Madam Thu in Hue een uitzondering. Het is tot nu toe de enige plek waar we in de rij moesten staan voor een tafel, maar de service en het eten was dan ook geweldig.
De ochtend die volgde stond in het teken van alweer de volgende reis. Waar we eerder al gebruik hadden gemaakt van vliegtuig (naar Vietnam), bus en trein, gingen we ditmaal met de scooter. Na een korte uitleg over hoe we moesten rijden werd tussen neus en lippen door nog even benadrukt: ‘Als je politie tegen komt onderweg: niet stoppen! Gewoon doorrijden want ze willen alleen maar geld van je. Reken op een dollar of $200. Als ze je wel aanhouden, doe dan alsof je geen Engels spreekt.' Met deze bemoedigende woorden gingen we op pad. De snelste route, over de snelweg, bleek niet de leukste route en dus gingen we via de zijweggetjes waardoor we door kleine dorpjes heen reden. De scholen hadden pauze, want overal zagen we kinderen. Veel hiervan begroetten ons vrolijk door te zwaaien, enkele jongens waren al aan het puberen en ‘begroette’ ons met een glimlach en een middelvinger. Van deze jongens is hierna nooit meer wat vernomen.
Omdat de tocht zo’n 5 uur kon duren stopten we langs de kant van de weg voor wat streetfood. Het zag er wat sketchy en onhygiënisch uit, maar we hadden trek en de volgende echte stad bevond zich pas na de bekende Hai Van Pass (daarover later meer). Wij namen plaats naast twee locals en bestelden een noedelsoep. In de tijd dat we moesten wachten hoorden we ineens keihard gegil vanuit achterin de zaak komen. Dit deed ons sterk vermoeden dat er een varken werd geslacht. Toen we hier navraag naar deden bij een bekende van het tentje die als enige klant daar Engels sprak, zei hij ‘geen gegil te hebben gehoord, maar dat we ons om zoiets maar niet druk moesten maken.' Zo gezegd zo gedaan, de soep opgegeten en onze weg vervolgd naar de Pass. Het dankt zijn bekendheid aan de populaire aflevering van Top Gear, waar de presentatoren op eenvoudige motorfietsen door Vietnam racen. We zijn tijdens de tocht door weer en wind gereden, wat het helemaal waard was. Schitterende uitzichten, leuke haarspeldbochten en prachtige watervallen.
Eenmaal op de top van de pass aangekomen stopten we om van het uitzicht te genieten en kwamen zo ook nog in aanraking met een kleine wilde aap. We waren inmiddels al tientallen meters van onze scooter verwijderd en Vin had de sleutels erin laten zitten. De kleine opdonder had dit door, rende er op handen en voeten naartoe om er vervolgens op de scooter vandoor te gaan. Zonder zich te bedenken sprintte Vin erachteraan en vond zijn innerlijke Usain Bolt in zich om zo de aap in te halen. Deze verontschuldigde zich voor zijn zonden, gaf wat zwijggeld en verdween in de natuur. Zo konden we beginnen aan de afdaling richting onze volgende stop: Hoi An, vernoemd naar de begroeting van Anouk haar moeder. (Ze heet Anja, red.)
Hoi An staat om een paar dingen bekend, maar voornamelijk om het groot aantal kleermakers. We hebben het er dan niet over een stuk of 10. Nee, ze hebben er circa 300. En dat in een stad die niet veel groter is dan Zoetermeer. Waar je ook kijkt, bijna overal zie je winkels waar je kleding kunt laten maken. Als deze er niet zijn, vind je souvenirwinkels of restaurants. De sfeer in de stad is echt geweldig. Door haar verleden heeft het onder andere Chinese, Japanse en Franse invloeden. Dit zie je duidelijk terug in het straatbeeld. Van Franse koloniale huizen tot Chinese tempels, een Japanse brug en werkelijk waar overal lampionnetjes. Samen met het vele groen en het water wat de twee delen van de stad van elkaar scheidt, zorgt dit voor een hele gezellige sfeer.
Onze dagen in Hoi An waren onwijs relaxed. We besloten om in deze stad voor een beetje luxe te gaan dus hebben we in een chique hotel geslapen. Het bizarre hier is wel dat je voor zo'n mooi hotel alsnog niet veel geld kwijt bent. Op deze manier kan iedereen zich een beetje luxe permitteren, zélfs wij. ;) Het hotel was mooi en alles was perfect geregeld. We hadden een hele ruime en grote kamer, inclusief heerlijk ligbad. Aardig personeel, 's ochtends een uitgebreid ontbijt en gratis verhuur van fietsen. Dat was ideaal, zeker gezien de ligging van het hotel. Het lag niet in het centrum zelf, maar op de fiets was je er binnen een paar minuten. Aan de andere kant was je ook zo op het strand, wat een fijne afwisseling was na rondlopen in een druk bezochte stad.
We hebben allebei kleding op maat laten maken, Vin 3 overhemden en ik 2 jurken. Het idee wat je in je hoofd hebt maken ze precies na, wat heel gaaf is. Je moet een aantal keer terugkomen om de kleding door te passen zodat ze nog kleine details kunnen veranderen. Het hele proces van een idee wat je in je hoofd hebt tot leven zien komen, daarbij de juiste stof uitkiezen en het op maat laten maken is echt leuk om mee te maken.
Verder hebben we hier natuurlijk weer heerlijk gegeten en vooral genoten van al het moois dat de stad te bieden heeft. Wederom wat tempels bezocht, een beetje gewinkeld, Vietnamese biertjes gedronken, een bezoek gebracht aan een fotomuseum, door de stad gestruind, naar het strand geweest en een fietstocht in de omgeving gemaakt. Ook nog een aantal keer de Night Market bezocht. De 300 meter lange Nguyen Hoang Street verandert tjdens deze markt in een zee van kleur, terwijl verkopers kraampjes opzetten waar alles wordt verkocht. Van handgemaakte sieraden en kleding tot heerlijke snacks. Deze markt wordt verlicht door honderden verschillende gekleurde lantaarns die de straat versieren.
Na een binnenlandse vlucht van slechts 1,5 uur zijn we net aangekomen in Ho Chi Minh stad, oftewel Saigon.
Het is de grootste stad van Vietnam en telt zo’n 8,5 miljoen inwoners. Dat is dus nogal een verschil met de Hoi An. We zijn allebei erg benieuwd wat deze stad ons weer te bieden heeft!
Tạm biệt,
X van Anouk en Vin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
